Emotioneren, imponeren en indien nodig choqueren, dat is de kunststroming die Pizza Hut heet

Stijn Van de Voorde is te horen op Studio Brussel en elke woensdag te lezen in Cult.

Echte kunstenaars maken een zekere emotie los bij het publiek. Ze kunnen imponeren en indien nodig ook choqueren. We kennen de voorbeelden van individuen die daar in de recente geschiedenis behoorlijk ver in zijn gegaan. Niemand kijkt nog op van een stad die volledig werd nagebouwd met tandenstokers of van een zelfportret dat met bloed op een witte muur werd geklad. We hebben het allemaal ooit spectaculairder gezien. De enigen die wel nog kunnen imponeren met een heftig idee zijn bedrijven. Logge ondernemingen streven met de hulp van weinig creatieve reclamebureaus meestal iets zeer gemiddelds na. Als een multinational toch een stapje te ver gaat, dan zijn we plots wel onder de indruk.

De nieuwe actie van Pizza Hut is daar weer een mooi bewijs van. Wéér, want toen de Canadese afdeling van de pizzaketen drie jaar geleden met Eau de Pizza Hut op de proppen kwam, was ik ook onder de indruk. Een pizzaparfum met topnoten van versgebakken, met de hand opgegooid deeg. Dit alles gecombineerd met de geur van vet karton en wat aangekoekte pepperoni. Eau Ver Weight was eveneens een geschikte naam geweest. Ik heb me de afgelopen jaren op uiteenlopende momenten en plaatsen stilzwijgend afgevraagd of die specifieke geur me op dat ogenblik zou kunnen helpen, maar mijn vermoeden was telkens eerder negatief.

Nu is er dankzij de Australische tak ook een nagellaklijn die zich qua kleurgebruik en textuur op enkele bestaande pizza's uit het menu baseert. De Sparkling Supreme is bijvoorbeeld speels en vlezig rood. De Say Cheese lijkt op de kaas die maandelijks in grote zakken voor de deur van de filialen wordt gedumpt. Je kunt dit soort verhalen niet doorvertellen zonder 'een emotie los te maken bij het publiek', dus ik noem het gemakkelijkheidshalve kunst.

Fastfoodketens hebben niets te verliezen. Ze mogen nog zo veel sporters en glanzende groenten in hun advertenties gebruiken als ze willen, de mensheid is er intussen achter gekomen dat er geen link bestaat tussen de atletische foto's in de campagnes en de aangeboden vetzakkerij. Merknamen als McDonald's, Subway of Quick lees je enkel in artikels over zwaarlijvigheid. Toch beweren hun woordvoerders dat je niet dik wordt van een vettige hamburger met fluorescerende saus tussen een sponzig broodje. Ze hebben gelijk; je wordt pas vet als je te véél van die dingen eet. Maar zelfs al combineer je op je bord enkel de zuiverste chiazaadjes met het meest wonderbaarlijke speltbrood, iedereen kan mee genieten van de excentrieke combinaties die fastfoodketens ons op papier durven voor te stellen.

Ere wie ere toekomt (en ik heb er geen vrienden, korting of aandelen): Pizza Hut is de koning van het next level comfort food. Vorig jaar kon je in heel Europa een pizza bestellen waarvan de korst bestond uit een aaneenschakeling van cheeseburgers. Yep, aan elke slice hing een afzonderlijke cheeseburger. 288 calorieën per stukje. Er bestonden eerder al korsten die gevuld werden met Doritos, kipnuggets of zalmpuree. In Japan was er zelfs tijdelijk een pizzakorst met garnalen en mayonaise beschikbaar. Maar goed, als we de oesters met spek en pistachenoten van de Catalaanse topchef Ferran Adrià (elBulli) een kans geven, waarom openen we dan niet ons hart én onze mond voor de voorstellen van een kunstzinnige pizzaketen?

Voedselarchitecten die een luchtige pizzabodem inruilen voor smoutebollendeeg, soms afgewerkt met eetbaar rubber, die ze gemakkelijkheidshalve cheesy crust noemen? Emotioneren, imponeren en indien nodig choqueren, zo omschrijf ik de eigenzinnige kunststroming die Pizza Hut heet. Welke fastfoodketen durft er anders naast lookbroodjes ook een verlovingspakket te verkopen ter waarde van 10.000 dollar (zo'n 8.826 euro)? Een totaalpakket waarin je behalve een pizza, broodstengels, bloemen, vuurwerk en een bon voor een limousinerit, ook een verlovingsring met een stevige robijn krijgt?

Volgens absurdisten is het menselijke lijden het resultaat van vergeefse pogingen door individuen om reden of betekenis in de absurde kloof van het bestaan te vinden. Ik herken deze definitie ook in het aanbod van Pizza Hut. Misschien is dat meteen ook de reden waarom Kamagurka eind vorig jaar een exclusieve pizzadoos voor de keten ontwierp. Volgens het persbericht sloop er op die manier niet enkel pizza, maar ook kunst in de Vlaamse huiskamers. En dat alles voor slechts 20 euro extra. Kunst is in wezen de bevestiging, de zegening en vergoddelijking van het bestaan. Dit geldt ook voor pizza.