Ge wenst heel die woordzatte wereld zo’n de-escalerende nuchterheid toe

Jeroen Olyslaegers is columnist. Zijn column verschijnt twee keer per week, afwisselend met Jana Antonissen en Maud Vanhauwaert.

Er is geen oorlog in Oekraïne, want de heer Poetin heeft geen oorlog verklaard aan dat land tijdens een feestdag gisteren waar de Russen hun overwinning tegen de nazi’s hebben gevierd met een parade van tanks en ander wapentuig. Ge leest nog wat over ‘de vrees’ wat escalatie betreft, en die er dus nu niet zou komen. Intussen regenen er bommen op de stad Odessa en wil een Britse minister de Russische legertop voor een krijgsraad. Diezelfde hovaardige minister beweert dat meneer Poetin aan het verliezen is en roept hem op dat toe te geven. Wat moet een mens met al die woorden, met die veroordelingen en die verklaringen? Ge zijt een uitsmijter aan het eten op een zonovergoten terras. Aan een naburig tafeltje neemt een razende vrouw de maat van de wereld. Haar bittere woede reikt ver. Iedereen ondergaat haar tirade. Een vriendelijk meisje brengt de rekening. “Zullen we splitten?” vraagt de kwade vrouw, plots bedeesd. Ge wenst heel die woordzatte wereld zo’n de-escalerende nuchterheid toe.