Treinreizen is mobiele meditatie

Mark Coenen gaat op wandel met de week.

Met de trein zou je er al zijn.

Deze wervende kreet van lang geleden schoot door mijn hoofd toen ik op een kille middag met wat aarzelende waterzon en harde Duitse rukwinden in een klein stationnetje in de buurt van Keulen stond te wachten op mijn aansluiting.

Met het vliegtuig was ik 15 uur vroeger thuis geweest, maar, zo rechtte ik mijn rug terwijl ik mijzelf tegelijk plechtig toesprak, je doet dit voor het klimaat.

Met de trein tegen de Opwarming.

Het bleef even winderig en koud, maar ik kon er weer even tegen.

Zelfhypnose werkt.

Ik was de avond daarvoor vanuit ­Venetië Santa Lucia vertrokken naar huis, met een behoorlijk grote groep gepensioneerden en gefortuneerde rugzaktoeristen die ook de kerosine van Ryanair vervingen door de luxe van een Nightjet.

Voor een kloeke 275,40 euro inclusief annuleringsverzekering bracht men mij, via een indrukwekkende resem tussenschakels, weer naar huisje ­Weltevree.

Door met de trein naar huis te komen sloeg ik twee vliegen in één klap: een nostalgische terugkeer naar de couchette­romantiek uit mijn jeugd kon ik combineren met een drastisch lagere uitstoot van CO2 en andere ­vuiligheid.

Je zou voor minder.

In tegenstelling tot bij het vliegtuig is reizen met de trein een makkie.

Zo is er geen paspoort- of bagage­controle nodig, want zoals geweten maken terroristen geen gebruik van het openbaar vervoer.

De trein arriveert één minuut voor het vertrek plechtstatig puffend in het station, je zoekt je slaapplek en wacht op wat komen gaat.

Dat bleek heel wat: een vriendelijke Oostenrijkse pettendrager kwam alvast een flesje zure sekt brengen om er de sfeer in te houden. Dat lukte aardig, want die couchettes zijn bijzonder comfortabel, met opgemaakt bed en eigen wc en een welkomstpakket met slippers en snoep.

Vijftig jaar geleden moest mijn moeder nog zelf het lunchpakket smeren, nu meldt er om vijf uur ’s ochtends een lampje boven je hoofd dat het ontbijt geserveerd wordt.

Slaapwandelend en verkleumd zoek ik om zes uur ’s ochtends de trein naar Frankfurt die mij via Luik en Leuven in Haacht moet brengen.

Halverwege die rit gaat het fout, heeft de trein een half uur vertraging en mis ik, geheel in de stress, mijn aansluiting, waardoor mijn totale reistijd uiteindelijk oploopt tot een uur of twintig.

Ik zie het mij, ook omdat het nog te duur is, met mijn ongeduldige en jengelende jeugd die klaagt over de slechte kwaliteit van de wifi op de trein niet meteen doen, maar voor een eenkennige solist is dit een ­heerlijke manier om je te ver­plaatsen.

Je ziet nog eens wat, de zetels zijn comfortabel en niet alleen de tijd maar ook de trein vliegt voorbij.

Treinreizen is mobiele meditatie.

Hoe sneller dat beloofde netwerk van nachttreinen dat Europa één zal maken er komt, hoe beter