Wanneer je twee chimpansees lang genoeg hun gang laat gaan op een toetsenbord krijg je het Vlaamse mobiliteitsbeleid

Mohamed Ouaamari is auteur van Groetjes uit Vlaanderen. Zijn column verschijnt tweewekelijks.

Als stadsmens ben ik een doorwinterd gebruiker van het openbaar vervoer. Alle verplaatsingen doe ik met de bus, tram, trein of deelfiets. Multimodaal as fuck. Maar hoe langer ik gebruik maak van het openbaar vervoer, hoe duurder het wordt, hoe slechter de dienstverlening. Ik kan het huis niet verlaten zonder een gebed te prevelen waarin ik God aanroep om op tijd op mijn bestemming te komen. “Insjallah, als God het wil, komt er een tram”, zeg ik dan tegen mijn vrouw, om dan enkele minuten later treurig te staan wachten aan de tramhalte.

Tegenwoordig hebben we in Antwerpen functionerende realtime-informatieborden, zodat we nu ook live kunnen meekijken hoe de vertraging oploopt. Soms staan ik en andere verloren zielen geduldig te bibberen in de kou en regen. Niemand durft te vertrekken, want de eerste wet van De Lijn is dat de tram altijd komt wanneer je net de halte hebt verlaten om een alternatief te zoeken.

Vrienden van ons die sinds kort in België wonen verbazen zich erover hoe geduldig en begripvol wij zijn voor de slechte service van De Lijn. Ze woonden in Duitsland, waar pendelaars razend naar de openbaarvervoermaatschappij bellen om hun beklag te doen en te eisen dat de tram zich stante pede aanmeldt bij hun halte. “De onbetrouwbaarheid van ons openbaar vervoer lijkt wel op die van een ontwikkelingsland”, zei een van die vrienden. “In die landen valt dat mee”, zeg ik dan. “Ergens in een verre uithoek van een verlaten woestijn hebben geërgerde pendelaars het vast over Vlaamse toestanden wanneer hun bus, vrachtwagen of kamelenkaravaan niet komt opdagen.”

Wanneer je twee chimpansees lang genoeg hun gang laat gaan op een toetsenbord krijg je het Vlaamse en Belgische mobiliteitsbeleid. Er worden tramlijnen afgeschaft en ingekort, en pendelaars worden aangemoedigd om maximaal gebruik te maken van overstappen. Voorgesteld door ministers, bedacht door consultants die dure studies en projecties maakten van theoretische modellen en schema’s die slechts een deel van de realiteit weergeven. Een realiteit waarin maatpaklui nooit de binnenkant van een bus of tram hebben gezien, buiten de occasionele foto en persmomenten waarbij ze hun geniale plannen voorstellen.

Het eindresultaat van hun plan is zo geniaal dat ze de zoveelste prijsverhoging doorvoeren. Want if you pay peanuts, you get monkeys. Misschien is het dan een idee om in de Antwerpse Zoo twee chimpansees een toetsenbord en wat pinda’s toe te stoppen. Misschien zit daar meer in dan wat we nu als beleid voorgeschoteld krijgen.

De aandachtige lezer van mijn column zal terecht hebben opgemerkt dat ik dit jaar werk ging maken van mijn rijbewijs (DM 25/1). Maar daar word ik nu al een maand geplaagd door ellenlange wachtrijen bij rijscholen en examencentra, een achterstand ten gevolge van de lockdown. Rijscholen nemen zelfs de telefoon niet meer op als je belt voor een afspraak. Help uzelf met het openbaar vervoer en stik!

Zodoende blijf ik bidden. Voor slinkende wachtrijen bij de rijscholen en dat mijn trein vanavond niet uit het niets wordt afgeschaft. Insjallah.