Mijn verzameling boeken zal nooit in een interieurmagazine te zien zijn. Ze is niet ongelofelijk uitgebreid, niet op kleur of genre gerangschikt. Er zitten gaten in omdat ik boeken uitleen en op den duur vergeet wie nog wat heeft. De lak van het Ikea-rek is al vergeeld door de zon. Maar nooit vind ik het saai om mijn blik over de ruggen te laten glijden en eventjes terug in de verhalen te duiken.

Normal People van de jonge Ierse schrijfster Sally Rooney staat er ook tussen. Op een of andere manier is het naast Slaughterhouse-Five van Kurt Vonnegut verzeild, die twee buren moeten echt geen blijf weten met elkaar. Ik weet werkelijk niets meer over de inhoud, terwijl ik destijds moeilijk kon stoppen met lezen en me er telkens van los moest scheuren. Er gebeurde niets wereldschokkends, niets onwrichtends, het is niets meer of minder dan een traag liefdesverhaal.

Het was helend en ontspannend om in tijden van Trump en corona te lezen over normale mensen met normale problemen, bedacht door een schrijfster die, zoals ze zelf in dit magazine zegt, niet bijster veel fantasie heeft om met personages en een setting te komen die heel ver van haarzelf staan.

Zou dat de succesformule zijn? Om in tijden van groot, net te mikken op klein?

Eva Keustermans, eindredactrice De Morgen Magazine