Ik weet niet of schrijver Dimitri Verhulst een lijstje had gemaakt met wat hij allemaal moest inpakken voor de liftreis waarover hij in dit magazine vertelt. Ik vermoed van niet, want 19-jarige jongens horen geen leven te leiden dat aan elkaar hangt van de lijstjes. Moest hij toch iets bij elkaar gekrabbeld hebben, dan was dat ongeveer dit: blikvoer, tabak, slaapzak, tent. Aan warme kleren hadden hij en zijn vriend niet gedacht, terwijl ze toch naar Engeland trokken. In de kerstvakantie. Een wegenkaart hadden ze ook niet, alleen een vage prent, gescheurd uit een oude schoolatlas. De reis ging van Dover naar Hull, en daartussen… Eén en al willekeur, truckerscabines en hier en daar een warm bad, thuis bij onbekende weldoeners.

Ik heb nooit geleefd zoals Dimitri Verhulst, mezelf nooit zoveel vrijheid durven toe-eigenen. Een handvol keren stak ik ook mijn duim omhoog omdat de bus me niet ver genoeg bracht, maar dat voelde nooit avontuurlijk, eerder roekeloos. Ik tienerde dan ook in het post-Dutroux-tijdperk. Misschien daarom dat dit reisverhaal, dat gemarineerd is in alcohol en smeltende sneeuw, exotischer is dan een ode aan pakweg Honolulu of de Malediven. Niemand die nog de hort op gaat zonder vervoer, bankkaart, plan, telefoon en Instagram-account, slechts met een vriend en een paar blikken ravioli. Zo prachtig, zo definitief verleden tijd.

Eva Keustermans, eindredactrice De Morgen Magazine