Seks versus moederliefde
Opgroeien: het is lastig voor een adolescent, maar evenzeer voor zijn ouders. In Club Sándwich kan een moeder maar moeilijk verkroppen dat haar zoon zich van haar losmaakt.
CLUB SÁNDWICH
TRAGIKOMEDIE
Regie: Fernando Eimbcke
Met: María Renée Prudencio, Lucio Giménez Cacho, Danae Reynaud Romero
Duur: 80 minuten
In Club Sándwich zijn Hector, een jongen van vijftien, en zijn alleenstaande moeder van vijfendertig, Paloma, samen op vakantie in een bijna verlaten hotel. Ze vullen hun dagen met aan het zwembad liggen, televisiekijken, spelletjes spelen en eten.
Hun plagerige relatie lijkt soms meer die van oudere zus en jongere broer dan die tussen een moeder en een zoon. Ze kouten over muziek die de moeder sexy vindt, Prince, maar wat ze niet weet is dat haar zoon zichzelf bevredigt terwijl hij haar helrode bikinitopje draagt. Voeg daarbij nog - lichtjes suggestief gefilmd - dat ze elkaar insmeren met zonnebrandolie, en net wanneer je denkt dat de film een incestueuze twist zou kunnen krijgen, wandelt pubermeisje Jazmin het resort binnen.
Kracht van suggestie
Jazmins komst verbreekt het evenwicht tussen moeder en zoon. Hector is (verrassing!) meer geïnteresseerd in Jazmin dan in zijn ma, en de moeder kan dat moeilijk verkroppen. Terwijl Hector en Jazmin even onhandig als behoedzaam hun seksualiteit exploreren - dit klinkt smoezeliger dan het is - voelt Paloma zich buitengesloten. Ze laat dat subtiel merken, door bijvoorbeeld 'per ongeluk' binnen te komen als de twee jongeren samen in de hotelkamer zijn.
Club Sándwich, de derde langspeelfilm van de Mexicaanse regisseur en scenarist Fernando Eimbcke, lijkt aanvankelijk een coming-of-ageverhaal. Dat blijft de film ook wel, maar het is evenzeer het verhaal van een vrouw die haar zoon niet kan loslaten. Eimbcke is een subtiele regisseur die zweert bij de kracht van de suggestie. Hij paart die aanpak aan de hem kenmerkende minimalistische cameravoering met statische, lang aangehouden shots, en zijn al even karakteristieke droog-komische humor. Toch kan de film niet helemaal overtuigen. De humor is zo droog dat hij schor klinkt, de visuele terughoudendheid lijkt soms meer een gebrek dan een deugd en uiteindelijk is het basisgegeven te dun om tachtig minuten te boeien.
Na zijn verbluffende debuut Temporada de patos en een al wat minder geslaagde, maar nog steeds goeie tweede film, Lake Tahoe, zet Fernando Eimbcke met Club Sándwich dus opnieuw een stapje achteruit. Reculer pour mieux sauter?
