Evenepoel kraakt op steile muurtjes: ‘Ik werd mottig in die warmte’

Met gebogen hoofd kwam Remco Evenepoel (22) in een broeierig Novazzano over de streep. Het kwik liep op tot 33 graden. Gulzig dronk hij van een flesje water, waarop hij zich weer in beweging zette en even verderop in de schaduw met de rug tegen een muurtje languit op het asfalt liet glijden. Verzorger Steven Vrancken depte wat ijs op armen en polsen.

Vijf minuten later was Evenepoel weer van de werelde en volgde een eerlijk, nederig discours. Niet goed genoeg, was de rode draad. “Op het einde begon ik een beetje mottig te worden in die warmte”, klonk het. “Maar daar wil ik het zeker niet op steken. Er werd heel rap gereden. En als je dan even oververhit geraakt en je hebt een iets mindere dag betaal je dat cash.”

Op 21 kilometer van de finish ontploften de benen. Niet toevallig op een kort, steil en explosief klimmetje. “Ze stormden telkens volle bak die kaskes op en dat had ik vandaag niet in me. Ik loste, maar Ilan Van Wilder en Fausto Masnada brachten me terug net voor de afdaling. Ideaal eigenlijk. Daarna moet ik eerlijk bekennen dat ik die Pedrinate (2,4 kilometer aan gemiddeld 8,2 procent, JDK) een beetje uit het oog was verloren in die laatste tien kilometer. Ik dacht dat we recht naar de finish zouden rijden. Niet dus. Ik kreeg het fysiek en mentaal moeilijk en haakte definitief af.”

Evenepoel gaf nog alles wat hij in zijn lijf had zitten en liep solo binnen als 28ste, op 2:12. Na hem gaapte een kloof van 2:32 op de nummer 29.

Vallen en opstaan

Ontnuchterend. Daar kon je niet aan voorbij. Met zo weinig mogelijk energieverlies aan de cruciale fase van deze Tour de Suisse beginnen, dat stelde Evenepoel zich vijf dagen geleden tot doel. Vier dagen lukte dat perfect. En dan dit. Tussen de zaligmakende momenten in het klassieke eendags- en kleinere rondewerk in blijft het in dit soort rittenkoersen op WorldTour-niveau een proces voor Evenepoel. Een van leren, ontdekken, incasseren, vallen en opstaan.

“Liever had ik geen tijd verloren. Twee minuten zijn best veel. Maar ik blijf vechten”, pepte hij zichzelf op. Vandaag wachten de bergpassen Nufenen en Moosalp, morgen gaat het over de Lukmanier naar Malbun in Liechtenstein. Twee Alpen-ritten, twee aankomsten bergop.

“Maar wel met langere cols die me in principe beter moeten liggen. Hopelijk is het gevoel de komende dagen beter. Bepaalde jongens zijn echt wel sterk. Je merkt toch dat renners die in de rechtstreekse aanloop naar de Tour zitten een betere vorm hebben en iets vinniger op alles reageren. Ik probeer tijd terug te pakken. Er is ook nog de slottijdrit zondag. Ik geef de hoop op een mooi eindklassement nog niet op.”