‘Annette’: zingen tussen de benen van Marion Cotillard ★★★★☆

Adam Driver en Marion Cotillard zingen – desnoods van tussen elkaars benen – de longen uit hun lijf in Annette: een geflipte musical die op een unieke manier verkent wat roem en ambitie bij een mens (en zijn gezin) kunnen aanrichten.

“Ademen wordt niet getolereerd tijdens de show, dus ademt u nu nog een laatste keer diep in”, spreekt regisseur Leos Carax het publiek rechtstreeks toe aan het begin van zijn geflipte musical Annette. En inderdaad, enkele seconden later geeft het energieke liedje ‘So May We Start’ – een instant klassieker van artpopband Sparks, die alle songs aanlevert – het startschot voor een dollemansrit zonder tussenstops, die de kijker pas na 140 minuten weer de kans geeft om naar lucht te happen.

Naar Carax’ normen is Annette een behoorlijk toegankelijke film. De krankzinnige fantasie van het weerbarstige Holy Motors stelt hij hier ten dienste van een relatief eenvoudig verhaal. Postmoderne shockcomedian Henry McHenry (Adam Driver met lange glamrockerkrullen) wordt halsoverkop verliefd op de lieflijke operazangeres Ann Defrasnoux (Marion Cotillard). Hun beider carrières scheren hoge toppen, en hun idylle wordt beklonken met de geboorte van baby Annette. Maar in het diepst van Henry’s ziel sluimert duisternis, en het nogal opmerkelijke voorkomen van hun kind – meer verklappen zou zonde zijn – zinspeelt op het toxische egocentrisme van de sombere komiek. Wanneer zijn ster begint te tanen, lonkt de afgrond.

Stormachtig

Dat Carax zijn getormenteerde protagonist verliefd laat worden op een operazangeres, is niet toevallig: het scenario van Annette heeft alle elementen van een opera. De tragiek, de stormachtige gevoelens en mythische verwikkelingen, de personages die niet zozeer mensen van vlees en bloed zijn, wel archetypische verbeeldingen van ambitie, trots, onschuld en wraak.

Tegelijk is Annette ook een prettig gestoorde, vaak zelfs grappige trip. Het moment waarop Driver, lustig zijn partner naar een hoogtepunt likkend, even zijn orale activiteiten onderbreekt om tussen Cotillards benen een strofe te zingen, is maar één voorbeeld. Maar verwar die aparte humor niet met afstandelijke parodie of schouderophalende ironie: wanneer Carax uiteindelijk zijn wrange slotakkoord inzet, voelt Annette als een oprechte en berouwvolle bespiegeling van een artiest die zich afvraagt of hij een goede vader geweest is.

‘Annette’ speelt vanaf 20/10 in de bioscoop.