Bingewaardig spektakel met een goede cast en genoeg sympathieke personages

Kan het cliché van de straatarme immigrant die naar Amerika komt en een drugsimperium uit de grond stampt nog fris aanvoelen? Wel met een sterke en tegelijk sympathieke vrouw als hoofdpersoon. Wel met een opzwepende soundtrack vol stuwende synthesizers. Wel met een schrijversteam dat op gepaste momenten durft te zwelgen in de nodige clichés en spannende actie.

Queen of the South opent niet subtiel. In de eerste scène stapt de steenrijke drugsbaas Teresa Mendoza in een zonnig oord uit een helikopter. Ze is volledig in het wit gekleed, en loopt met bodyguards aan beide zijden langs een zwembad naar een luxueus landgoed. Maar binnen een minuut wordt ze neergeschoten door een sluipschutter. “Ik wist dat deze dag zou komen”, zegt ze als verteller aan de kijker, die ondertussen het bloed uit haar mond ziet lopen. “Mensen proberen dit al sinds Sinaloa.”

Dan verspringt het verhaal naar jaren eerder in Sinaloa, Mexico. Daar wordt een – nog arme – Teresa verliefd op een drugsdealer genaamd Güero. Hij trakteert haar op een weelderig leven, tot kartelbaas Epifaño Vargas ontdekt dat Güero hem besteelt en besluit hem uit de weg te ruimen. Plots moet Teresa vluchten. Op schijnbaar uitzichtloze momenten wordt Teresa op de been gehouden door een visioen van zichzelf als de succesvolle vrouw die ze wil (en zal) worden, inclusief het witte pak uit de openingsscène.

De kijker weet al dat de Amerikaanse droom die ze nastreeft een hoge prijs kent. Dat is letterlijk het eerste dat de serie laat zien. In het begin heeft Teresa weinig keus: machtige mensen zitten achter haar aan en ze raakt steeds van de regen in de drup. De enige duurzame oplossing lijkt zelf machtig worden. Maar hoe ver moet ze gaan? Hoeveel is genoeg?

Toch wordt Teresa nooit neergezet als de grootste schurk. Die eer wordt toebedeeld aan psychopathische concurrenten, corrupte rechters, manipulatieve CIA-agenten en andere onbetrouwbare personages.

Als dat een open deur lijkt, geen zorgen: Queen of the South draait niet echt om ethiek. Veel belangrijker zijn de kleurrijke personages. Zoals Pote, de potige huurmoordenaar met een stevige snor en een hart van goud, die voortdurend wijze oneliners moppert. Pote werkt in het begin voor het syndicaat dat achter Teresa aanzit, maar wordt al snel haar trouwste beschermer.

Soms heeft het verhaal een licht soapgehalte, met romantische intriges en personages die toch niet dood blijken te zijn. Misschien heeft het ermee te maken dat de serie is gebaseerd op de Spaanstalige telenovela La Reina del Sur, al is die weer gebaseerd op een boek. Maar hoewel de Amerikaanse serie vergelijkbaar begint, gaan de schrijvers (gelukkig) al gauw hun eigen weg.

Leidt dit alles tot een meesterlijk misdaaddrama? Natuurlijk niet. Maar wel tot bingewaardig spektakel met een goede cast en genoeg sympathieke personages om de kijker ook nog te laten geven om hoe het afloopt.

De eerste vier seizoenen van Queen of the South staan op Netflix. Het vijfde en laatste seizoen eindigde in juni op Amerikaanse televisie.