‘Call Me Maybe’ van Carly Rae Jepsen: een handleiding voor verlegen verleiders

‘Call Me Maybe’ stak tien jaar geleden de kop op als een Canadees hitje maar groeide uit tot de ultieme oorwurm van het voorbije decennium. En daar had Justin Bieber iets mee te maken.

“Tiens, ik zag net een YouTube-video waarin mijn liedje wordt gelipsynct door een jongen die als twee druppels water op Justin Bieber lijkt”, aldus een lichtjes geamuseerde Carly Rae Jepsen tegen een vriendin aan de telefoon, luttele maanden voor ‘Call Me Maybe’ wereldwijd zou ontploffen. “Euhm… Dat ís Justin Bieber, meid”, aldus Jepsens verbouwereerde vriendin. Bieber had ‘Call Me Maybe’ op de Canadese radio horen voorbijkomen toen hij in 2011 de kerstdagen bij zijn familie in Ontario doorbracht. In een tweet noemde hij het nummer “the catchiest song I’ve ever heard”. Jepsens internationale carrière was gelanceerd.

“Hey, I just met you / And this is crazy / But here’s my number / So call me maybe.” U, ik en de rest van de goegemeente zongen het ongegeneerd mee wanneer ‘Call Me Maybe’ in 2012 voor de elfendertigste keer op de radio passeerde. Popfans en indiekids vonden elkaar dankzij de doortrapte combi van een vederlicht poprefrein en een succulente productie. De geinige videoclip, waarin Jepsen naar een sexy hunk smacht die ze uiteindelijk aan haar neus ziet voorbijgaan, deed de rest.

“Zo communiceer ik nu eenmaal met de jongens die ik leuk vind”, verklaarde Jepsen de tekst van het refrein. “Ik ben niet overdreven zelfverzekerd, dus wanneer ik iemand moet verleiden, ben ik meestal wat terughoudend. In het echte leven durf ik niet naar een jongen toe te stappen en zit ik gewoon wat verlegen naar hem te staren, in de hoop dat hij naar mij komt. Maar beschouw ‘Call Me Maybe’ als een handleiding: als ik het toch zou doen, moet het op die manier gebeuren.”

‘Call Me Maybe’ gaat eigenlijk over ene Jordi ­Ashworth, een kameraad van iemand uit Jepsens ­entourage. Toen de Canadese zangeres meer dan tien jaar geleden voor een Juno Award in de categorie Songwriter of the Year was genomineerd, diende ze tijdens de prijsuitreiking in een avondjurk en veel te hoge hakken over de rode loper te ploegen. Net toen de plankenkoorts haar te veel leek te ­worden, bood de galante Ashworth haar zijn arm aan en escorteerde hij haar naar het podium. Jepsen hield er prompt een hit aan over.

Gloss

Die hit was in zijn meest embryonale vorm eigenlijk een akoestisch folkliedje dat Jepsen met Tavish Crowe had geschreven, een muzikant die ze wel vaker in haar artistieke proces betrok. Maar hun demo leek in niets op de meezinger die wereldwijd furore maakte. Pas toen producer Josh Ramsay – intussen een veteraan in Jepsens productieleger – werd gevraagd om het schattige, krakkemikkige liedje de nodige gloss te bezorgen, vervelde het tot een hitparadeklassieker.

Ramsay sleutelde aan de structuur en zoomde in op de hook van de song (“Hey I just met you...”). Hij wilde Jepsens lieflijke akoestische stijl combineren met een meedogenloze, dansbare popsound zoals die van topproducer Max Martin wanneer die voor Katy Perry schreef. Een ander referentiepunt was ‘Walking on Broken Glass’, een liedje van Eurythmics-­zangeres Annie Lennox uit 1992, waarin een gelijkaardige frisse combinatie van dance en prikkelende strijkers voor vuurwerk zorgt.

Dwars doorheen dat inventieve web van invloeden trippelde Carly Jepsens zonnige zangpartij. “Weinig zangeressen klinken zo waarachtig als zij”, vertelde Ramsay over haar vertolking. Ene Justin Bieber trad hem daar zowaar in bij. De rest is ­popgeschiedenis.