Een jazzrelease met vijftig jaar vertraging en overbodige gastoptredens: dit zijn de platen van de week

They Hate Change - Finally, New ****

They Hate Change, uit Florida, benut een breed palet op zijn nieuwe album, meteen het eerste op het Jagjaguwar-label waar ook Bon Iver en Angel Olson onderdak krijgen. De rappers switchen moeiteloos van experimentele elektronica naar krautrock en jungle. ‘Reversible Keys’ is een suite met vier bewegingen die uitmondt in epileptische drum-’n-bass. De indiehiphop van ‘Some Days I Hate My Voice’ haalt genderidentiteit aan. In de ninetiesjungle van ‘Who’s Next’ snauwen de jongens sarcastisch “Paint me a villain because my skin tone tinted / I built a roof and my family fed, fuck yo feelings”. Opwindend.

Patty Waters - You Loved Me ****

Onder jazzliefhebbers is de Amerikaanse zangeres Patty Waters vooral bekend van haar huiveringwekkende versie van ‘Black Is The Color Of My True Love’s Hair’, een legendarische Appalachen-song. You Loved Me, haar derde plaat (uit 1970), werd destijds niet uitgebracht maar krijgt nu toch een release dankzij het Belgische label Cortizona. Waters croont er teder romantische standards, gestut door een minimalistisch pianoarrangement. Melancholie en unheimlichkeit walsen er elegant hand in hand. Hartverscheurend mooi en voer voor wie houdt van zowel Nina Simone als Joni Mitchell.

Ibeyi - Spell 31 ***

Eerder pakten ze al onderwerpen als vrouwelijkheid, racisme en activisme aan. Maar het derde album van de Afro-Cubaanse tweeling Ibeyi gaat de meer sinistere toer op: de plaat is rechtstreeks geïnspireerd door het Egyptische dodenboek. Aan de harmonieuze, spirituele soul, triphop en r&b werd dan weer nauwelijks geraakt, al klinken de songs opvallend meer door ritme en beat gestuurd. Even opvallend: met ‘Rise Above’ voegen ze een dwarse cover van de legendarische punkgroep Black Flag toe aan hun repertoire. Fijn, maar niet altijd even nodig zijn de gastoptredens van Jorja Smith of Pa Salieu.