AchtergrondStrips
Iconisch vliegtuig maakt opmerkelijke comeback in nieuwe Blake en Mortimer
In De laatste zwaardvis maakt het iconische vliegtuig uit Blake en Mortimer een opvallende comeback. Het is het 28ste album uit de populaire reeks, alsook het derde én laatste voor het Nederlandse tekenaarsduo Peter van Dongen en Teun Berserik. ‘We hebben nu het zelfvertrouwen om het alleen te doen.’
(Ontploffende) zwaardvissen, historische Londense gebouwen, legervoertuigen en transportmiddelen uit de jaren vijftig. Vriend en vijand is het er over eens: tekenen aan Blake en Mortimer, een van Europa’s populairste reeksen, is hard labeur. Dat was zo voor de Belg E.P. Jacobs, die tussen 1946 en 1972 negen verhalen, opgesplitst in elf albums, schreef en tekende. Elke tekenaar die zich sinds 1996 aan de nieuwe avonturen van het bekende duo waagde, beet er zijn tanden op stuk.
De Nederlandse auteurstandem Teun Berserik (67) en Peter Van Dongen (55), die met hun recente De laatste zwaardvis aan hun derde album toe zijn, incluis. “We hebben twintig maanden gewerkt aan het eerste deel van De vallei der onsterfelijken uit 2018”, zegt van Dongen. “Dat is lang. Te lang. Want het vervolg moest contractueel een jaar later klaar zijn. Dag en nacht werkten we eraan. De decors, de details... Het kost allemaal veel energie en tijd.”
Nochtans meent Dongen dat deze reeks een sneller tempo kent dan zijn eigen werk. “Ik weet dat ik te boek sta als een langzame tekenaar, maar op een of andere manier gaat deze reeks me sneller af dan mijn eigen boeken. Die komen met vele onzekerheden en twijfels. Bij alles denk je te lang na. Hier was het verhaal er al.”
Al is ook de research niet te onderschatten, meent hij. “Deel één van De vallei der onsterfelijken speelde zich af in Hongkong en was daardoor veel intensiever qua decor dan het tweede deel, dat gesitueerd was in de jungle. De laatste zwaardvis, waarvan Jean Van Hamme (Europa’s bekendste scenarist, GDW) trouwens zegt het speciaal voor ons te hebben geschreven, zat ergens tussenin. De Londense decors zijn er wel, maar beperkt. Voor de rest speelt het verhaal in de woestijn. Dat helpt. Teun is gelukkig erg goed in technische dingen als vliegtuigen, voertuigen en wapens. Hij trekt daarvoor naar militaire musea. En anders is er nu datgene waarover Jacobs niet beschikte: Google. Gedaan met het aanleggen van een waanzinnig archief van mapjes.” (lacht)
Klare Lijn
De stijl in Blake en Mortimer wordt steevast Klare Lijn genoemd. Maar is er in De laatste zwaardvis niet eerder sprake van een realistische Klare Lijn? Van Dongen: “Klopt. Voor De vallei der onsterfelijken beriepen we ons op Jacobs’ Het geheim van de piramide. Dat was pure Klare Lijn à la Kuifje. Maar kijk naar Jacobs klassieker Het geheim van de zwaardvis: daarin transformeerde zijn stijl, gebruikte hij meer schaduw en was zijn anatomie realistischer. Dat trachten we in ons laatste album te benaderen.”
Al zal het voor sommigen nooit voldoende zijn, beseft hij. “Op sociale media heb je een aantal sites, vooral Franstalige, waarin alle tekenaars na Jacobs worden afgezeikt. Zo willen ze zich profileren als de ware kenners. Op signeersessies krijgen we gelukkig enkel positieve commentaar. Ach, deze reeks is zo populair. Het hoort erbij, zeker?”
Van Dongen heeft inmiddels een contract voor een vierde Blake en Mortimer op zak. Dit keer op verhaal van Yves Sente, die andere bekende scenarist. Al speelt hij dit keer soloslim. “Teun en ik hebben besloten dat we onze samenwerking na drie albums willen staken. De uitgever geeft ons nu elk een eigen scenario. Waarom? Het mooie is dat men niet kan zien dat twee auteurs ieder hun eigen pagina’s tekenden. Dat betekent ook dat we in staat zijn, en genoeg zelfvertrouwen hebben, om het alleen te doen. Tekenaars zijn vrij solitair. We hebben elk zo onze opvattingen. Die proberen we nu uit te voeren. Gelukkig kunnen we mekaar nog steeds om hulp vragen, al zullen we nu wel nog langer over één album doen.”
De laatste zwaardvis verscheen bij Uitgeverij Blake en Mortimer, 64 p., 10.50 euro.
