In ‘Liebestod’ liggen ergernis en genot dicht bij elkaar ★★★★☆

Met de legendarische stierenvechter Juan Belmonte als inspiratiebron heeft de Spaanse theatermaker Angélica Liddell Liebestod gemaakt. In haar zoektocht naar extase overstijgt Liddell zichzelf, en het publiek mag mee op die trip.

In wezen blijft stierenvechten een nodeloos wrede traditie, maar wie ooit Pedro Almodóvars Hable con ella heeft gezien, begrijpt dat liefhebbers er een gruwelijke schoonheid in terugvinden. Die gruwelijke schoonheid lijkt het doel te zijn van de Spaanse theatermaker Angélica Liddell. In Liebestod: The Smell of Blood Does Not Leave My Eyes Juan Belmonte - HdT III zoekt ze inspiratie bij de legendarische torero Juan Belmonte, die omwille van een handicap aan zijn benen het stierenvechten heruitvond door dichter bij de stier te gaan staan en bijna letterlijk met de dood te dansen.

In die doodswens schuilt voor Liddel niet enkel de extatische, transcendentale kracht van het stierenvechten, maar ook van het theater. In Liebestod – de titel komt van een aria uit Richard Wagners Tristan und Isolde – betoogt ze dat liefde, leven en dood vrijwel samenvallen. Wie wil leven en liefhebben, moet willen sterven, is haar redenering.

In de arena

Het resulteert in twee uur intuïtief en lichamelijk theater, zonder verhaallijn, maar met een duidelijk opzet: Liddell wil op scène zichzelf overstijgen, zoals Juan Belmonte dat in de arena deed, en het publiek mag mee op haar trip. Liebestod is geen voorstelling over stierenvechten, maar een voorstelling áls stierenvechten: het decor ziet eruit als de tribune van een arena, en in verschillende gedaanten vergezelt een stier Liddell op scène.

Er zijn een half dozijn nietszeggende, mannelijke figuranten en een dozijn levende katten, maar Liddell staat twee uur lang centraal: ze profileert zich als een heksachtige figuur, ze verminkt haar knieën en haar handen, ze danst en zingt, ze slaakt ijselijke kreten en ze spuwt vol overgave een betoog uit over de wereld waarin we leven, waarin rede en bureaucratie het hebben gehaald van emotie, schoonheid en uitzinnigheid.

Liddells betoog is soms storend simplistisch en de afwezigheid van een narratieve boog maakt van dit stuk een uitdagende zit. Maar zoals liefde en dood voor Liddell onlosmakelijk verbonden zijn, zo liggen in haar voorstelling ergernis en genot uiterst dicht bij elkaar. Liebestod is prachtig pijnlijk theater.

Tot 17 oktober in NTGent.