'In•ter a•li•a': waardig ouder worden volgens At The Drive-In

Wat wíl u eigenlijk nog van een band die meer dan zestien jaar geen album heeft uitgebracht? Hoe intens moet At The Drive-In anno 2017 klinken om zijn achterban tevreden te stellen? De groepsleden hebben de jeugdige onbezonnenheid enigszins van zich afgeschud (hoewel de heren nog steeds tekeergaan alsof hun borsthaar in brand staat) én torsen kilo's muzikale ervaring mee, opgedaan in bands als Sparta en The Mars Volta. Welke rockband zou trouwens níét muteren en transformeren in zo’n lange tijdspanne?

Overrijpe puist

Bovendien heeft At The Drive-In zich niet tot doel gesteld om een verpletterende cultklassieker als Relationship of Command te overvleugelen, misschien uit angst helemaal over de rooie te gaan en aan het einde van de rit uitgeteld in de touwen te liggen. Voor hetzelfde geld was In•ter a•li•a hun Chinese Democracy geworden: een overspannen gedrocht waarin iedereen het noorden kwijt is. Godzijdank draaide het anders uit.

Toegegeven, we missen de botte, beenharde productiestijl waarmee Ross Robinson de songs van Relationship of Command omkeerde tot Scud-bestendige tanks. Maar producer Rich Costey kent zijn pappenheimers gelukkig wel, als mixmeester bij platen van Muse en Biffy Clyro. Dus ja, opener ‘No Wolf Like The Present’ spat open als een overrijpe puist, zoals dat hoort bij de openingstrack van een ATDI-plaat (herinnert u zich hoe driftig schuimbekkend ‘Arcarsenal’ zeventien jaar geleden uit de startblokken schoot?).

Vakmanschap

Wat volgt, doet deugd. Gitarist Omar Rodríguez-López en zijn kornuiten laten hun instrumenten vakkundig kortsluiten en frontman Cedric Bixler-Zavala snauwt, brult en blaft alsof de stoottroepen van IS hem op de hielen zitten (in ‘Continuum’ hoor je hem zelfs psychotisch fluisteren). Maar zo ontregeld en hallucinant pissed off als op Relationship of Command klinkt hij jammer genoeg nergens meer..

Wie ATDI vorig jaar de Brusselse AB zag verbouwen, of zich de zomer erop in de haren krabde bij zijn warrige Pukkelpop-concert, weet dat het gezelschap een fractie van zijn furie heeft verruild voor ouderwets vakmanschap. Niks mis mee. De aangescherpte kwaliteitscontrole die al die gefinetunede skills met zich meebrengen, baart knap geconstrueerde songs als ‘Pendulum in a Peasant Dress’ (The Mars Volta met een muilkorf), ‘Tilting at the Univendor’ (Fugazi goes progrock) en ‘Governed by Contagions’ (Jane’s Addiction zonder de hippietics).

Loden schaduw

ATDI laat de spieren geen seconde verslappen. Sceptici die beweren dat het Texaanse zootje zijn beste tijd heeft gehad, moeten beslist ‘Hostage Stamps’ door de kamer laten knallen: een molotovcocktail van 'heb ik je daar', die verklapt dat ook posthardcoregiganten waardig ouder kunnen worden. “Thirty days spent in the hole / Raise yourself a nithing pole”, raaskalt Bixler-Zavala, “Inoculated at the liquor store / Drunk on the piss of semaphore embers”. Qué?

In de loden schaduw van Relationship of Command verbleekt In•ter a•li•a enigszins, dat had u al begrepen. Maar laat u niet te fel verlammen door dat broeierige meesterwerk. Cedric, Omar en de rest van de punkpiraten hebben dat evenmin gedaan. Versterker op 11 en raggen maar.

At The Drive-In speelt op 19 augustus op Pukkelpop

Luister hieronder naar hun nieuwe album In•ter a•li•a