‘Jurassic World Dominion’ bezwijkt onder misplaatste nostalgie ★★☆☆☆

Met een speelduur van 2 uur 26 minuten is Jurassic World Dominion veruit de langste film uit de reeks, en ook de drukste: alleen al de hoeveelheid personages zit een heldere verhaallijn in de weg. Enerzijds heb je het koppel Owen Grady (Chris Pratt) en Claire Dearing (Bryce Dallas Howard) en hun gekloonde adoptiedochter Maisie (Isabella Sermon). Anderzijds keren de helden van Jurassic Park terug: Alan Grant (Sam Neill), Ellie Sattler (Laura Dern) en Ian Malcolm (Jeff Goldblum), die zijn talent voor gevatte opmerkingen meer dan ooit uitspeelt. Tussendoor worden nieuwe helden als piloot Kayla (DeWanda Wise) en slechterik Santos (Dichen Lachman) geïntroduceerd.

Al die personages vinden elkaar wanneer zowel Maisie als een babyraptor wordt ontvoerd door – what’s in a name? – BioSyn, een geneticabedrijf dat om onduidelijke reden een gigantische hongersnood wil creëren. Het leidt tot een spetterend middenstuk waarin Owen en Claire op de zwarte dinomarkt in Malta én in een James Bond-film terechtkomen. Trevorrow kan actie regisseren, en onze honger naar spektakel wordt gestild in de scène waarin Owen op een motor enkele raptors probeert voor te blijven terwijl op de achtergrond twee carnotaurussen elkaar te lijf gaan.

Het is in het derde bedrijf, in de door dino’s bevolkte Dolomieten, dat Jurassic World Dominion bezwijkt. Onder te veel referenties aan Indiana Jones (de hoed van Grant) en Godzilla (het design van de giganotosaurus), en onder te veel misplaatste nostalgie. Heelder scènes uit Jurassic Park worden gerecreëerd: van de op de afgrond balancerende jeep tot de gifspuwende dilophosaurus, met nog elfendertig andere knipogen. Maar de genen van die briljante dinofilm zijn inmiddels met te veel andere mengsels aangelengd tot wat een monsterlijk, onherkenbaar rommeltje is geworden.

Vanaf morgen in de bioscoop.