Karen Damen is bekend omdat ze andermans liedjes zong en andermans dansjes danste

Doet boete, gij allen, want het einde der tijden is nabij. Een wassen Bond-schurk hangt hijgend boven een rode schakelaar, en in navolging van andere allesverwoestende plagen trekken nu ook coverbands de wereld rond. Wat zich vorige vrijdag in het Sportpaleis manifesteerde als het voorprogramma van een echte band, waren Johannes’ zeven engelen, en hun bazuinen schalden oorverdovend. Het koperen kalf Brass Against, een fanfarekorps bekend van zijn Tool-covers, als opwarmer voor het echte spul.

De zeeën zullen echter pas bloedrood kleuren wanneer men komt aandraven met een hele documentaire gewijd aan deze kwaakgrage blaaskaken. En gegarandeerd is het iemand al in de kop geslopen, want vandaag kán alles en vandaag zál alles, als het maar opbrengt.

“Waar vonden jullie de inspiratie?” – “In de Free Record Shop.”

Eenzelfde gevoel blijft achter na het bekijken van Alloo bij Karen Damen. Niets tegen de persoon Karen Damen zoals die ons door tv-makers wordt voorgesteld; in haar schuilt een tante bij wie het aangenaam logeren is, een joviale buurvrouw die komt aanbellen met een teveel aan verse eieren, hoe onverbiddelijk de schaduw van haar villa ook over je terras valt.

Maar een artiest is Karen Damen niet. Ze is een performer, ze voert uit. Ze covert de creatie. Het siert haar dat ze dat zelf weet, dat ze zich toont als een bescheiden iemand, met bovendien veel respect voor hen die de muze wel af en toe iets het aanhoren waard influistert. Moet je daar een reportage van een uur aan ophangen? Niet aan een talent, prestatie of gebeurtenis, maar aan iemands zijn? De meest deplorabele evolutie in de popcultuur is dat uitstraling is gaan volstaan. Hilton, Kardashian, Damen.

“Ik weet goed wat ik kan en wat ik niet kan, en ik kan niet heel veel.” Ze kan geen muziek schrijven, zegt ze ook, noch presenteren, en haar acteerwerk beperkt zich tot een uitvergroting van haar eigen karakter. Karen Damen is bekend omdat ze andermans liedjes zong en andermans dansjes danste. En dat is oké, want vele duizenden kinderharten hebben zich aan haar gewarmd – hoevelen onder ons kunnen dat zeggen? Maar dan verdient Danny Verbiest ook een reportage. En Free Souffriau. En Arthur Reijnders.

Net als Château Planckaert, Chateau Meiland (jazeker, met verschillende spelling, want wat maakt taal uit als gerinkel weerklinkt), Viva La Feta, Dat eet dan gelukkig zijn en natuurlijk Big Brother, wordt ook in Alloo bij gerekend op de kracht van charisma-en-dan-zien-we-wel.

Damen vertelt honderduit, Alloo vist naar tranen, we trekken overal naartoe, maar beklijven doet het niet. We zien iemand sympathiek zijn. Maar iets uitstralen doet die ene van Brass Against ook; daarom moet je het nog niet willen ondergaan.

Alloo bij, donderdag om 21.45 uur op VTM.