'The Disaster Artist': Hoe een onwaarschijnlijke snertfilm toch een kunstwerk kan zijn

Wat bewonderen we aan grote kunstenaars? In de eerste plaats hun talent. Maar wat dan met passie en volharding? Zijn die niet minstens even belangrijk? Het is de vraag die James Franco opwerpt in The Disaster Artist, zijn ode aan The Room-regisseur Tommy Wiseau. Filmtalent had Wiseau helaas niet, maar god, wat wou hij het graag maken in Hollywood. En ook al werd The Room een totale mislukking, het maakte tenminste iets los bij het publiek. Een ramp creëren kan ook kunst zijn.

Franco, die zelf ook de hoofdrol speelt, had Wiseau als gemakkelijke schietschijf kunnen opvoeren – zijn totale gebrek aan zelfinschatting én zijn komische accent nodigen daartoe uit. Toegegeven, op bepaalde momenten proest je het wel uit wanneer Tommy weer eens volledig over the top gaat. Maar tegelijk legt Franco ook de tragiek onder zijn theatrale voorkomen bloot. We leren Wiseau kennen als een door en door eenzame man die vooral op zoek is naar vriendschap – van de veel jongere student Greg (rol van James' broer Dave Franco), en van het publiek.

The Disaster Artist is een soort making-of van The Room. We volgen Tommy en Greg van lang voor de opnames tot na de rampzalige première van de film. Het levert soms uitzinnige taferelen op, zoals wanneer Tommy per se zijn blote kont in beeld wil tijdens een ongemakkelijke seksscène. Maar voor de rest is dit eigenlijk best een klassieke film, die zich netjes aan de Hollywood-regels houdt. En dat is prima zo. Op het einde voelt alles misschien wat té netjes afgerond – Wiseau’s verhaal heeft ongetwijfeld nog een donkerdere laag –, maar dit is wel een heerlijk onderhoudende film die een nieuw licht werpt op een van de kleurrijkste figuren uit de filmgeschiedenis.

Vanaf woensdag in de bioscoop.