The Weeknd - 'Trilogy' ****

Enig mysterie heeft muzikanten zelden kwaad berokkend. Van de maskers van Daft Punk of Dr. Lektroluv over het excentrieke kluizenaarsbestaan van Prince en Michael Jackson tot de verborgen identiteit van dubsteppers als Burial of Zomby: een geheimzinnige waas spreekt tot de verbeelding.

Ook The Weeknd blijkt daar een handje van weg te hebben. Interviews met Abel Tesfaye worden pertinent geweigerd. Foto's van de Canadese R&B-artiest, met Ethiopische roots, zijn nauwelijks in de omloop. En als z'n portret wél ergens opduikt, kijk je aan tegen een gedrogeerde kerel.

De enige blik op z'n ziel gunt Tesfaye je via zijn Twitter- en Tumblraccounts. En misschien ook wel via zijn songs. Een genereus zicht wordt je alleszins gegund, want in de loop van vorig jaar schreef The Weeknd liefst drie mixtapes bij elkaar. Die heten afzonderlijk 'House of balloons', 'Thursday' en 'Echoes of silence', en zijn nu verzameld op 'Trilogy'. Alle songs werden eerst opnieuw gemixt en gemastered, en voor de fans van het eerste uur zijn er nog een een handvol extra liedjes.

Maar ondanks de digitale poetsbeurt oogt het zicht op het zielenleven van Tesfaye nog steeds bepaald smerig. Tesfaye manifesteert zich als een meedogenloze, narcistische seksmaniak, die z'n honger naar vrouwelijk vlees hooguit even wil stillen met coke, drank en pillen.

De eerste songs op de plaat lijken wel een bloemlezing van betekenisloze seks tot verkrachting. Uit het leven gegrepen of de natte droom van een druilerige slaapkamerartiest? Tesfaye klemt de lippen stevig op mekaar. Daarmee roepen de songs van de eerste mixtape onherroepelijk méér vragen op dan ze te beantwoorden.

Even ongrijpbaar voelt ook z'n muziek aan: schrille synths, wazige ritmes, slome beats, grillige geluidschappen en een fluwelen stem die af en toe aan R.Kelly of - horresco referens - Craig David doet denken. Z'n stijlvolle, muzikale aanpak heeft eigenlijk wel iets weg Frank Ocean, die àndere grandioze nieuwlichter van de soul en R&B. Maar in tegenstelling tot die laatste, houdt The Weeknd meer rekening met sfeerschepping dan met zoete melodieën die makkelijk naar binnen glijden.

Met een zwaar opgefokte cover van Michael Jacksons 'Dirty Diana' - eigenlijk méér een langgerekte sample - en een fascinatie voor zowel The Neptunes als Nine Inch Nails, kiest The Weeknd bovendien voor een donkerder en rauwer geluid.

Toegegeven, de combinatie van drie tapes en evenveel nieuwe songs zorgt voor een debuut met een ontstellend lange speelduur. Maar van die dertig songs zit er geen enkele song bij die je liever geschrapt zou zien. Zelfs niet uit Thursday, het enige deel uit dit drieluik waarin The Weeknd zowel muzikaal als spiritueel onevenwichtig en zoekende klinkt.

Durven we deze jongen een grote toekomst voorspellen? Hoed u voor valse profeten, natuurlijk. Maar in hetzelfde jaar dat A$AP Rocky en Frank Ocean door de grote poort naar binnen kwamen, en die laatste ook nog als hiphopper uit de kast kwam zonder aan succes in te boeten, lijkt het een kwestie van tijd voor de vreemde eenden in de bijt het rijk van de R&B, soul en hiphop overnemen.

En in het àndere geval? Dan hebben we er nog altijd een uitstekende plaat over seksuele escapades bij, moet u maar denken.