Weg met vrolijke luchtigheid, deze week luistert u naar freaky, duistere weltschmerz

1. Licht en duister

Sophie Allison verkent het liefst het contrast tussen licht en duister, of tussen schoonheid en gruwel. “It’s a tidal wave or nothing at all”, zingt ze dan ook op haar derde langspeler. In producer Daniel Lopatin, beter bekend als Oneohtrix Point Never, vond ze een partner in ‘de dood of de gladiolen’. Die roert zich met een schurend geluid in ‘Unholy Affliction’, al klauwen popparels als ‘Shotgun’ wel eerder naar The Breeders. Soccer Mommy beschrijft de plaat als een amalgaam van normale, magische en duivelse songs. ‘Following Eyes’ hoort duidelijk bij die laatste lichting. Superieure plaat, vol prachtige onzuiverheden.

Soccer Mommy, Sometimes, Forever, uit bij Loma Vista Recordings.

2. Freaky

De Zuid-Afrikaanse electropop en hiphop van Moonchild Sanelly, hoe zullen we die typeren? De artiest noemt haar stijl zelf ‘future ghetto punk’, daar zit het allemaal in. Er gebeurt veel op de muzikaal kleurige plaat. Gewoontjes wordt het nooit. Daarvoor heeft Moonchild Sanelly een te eigen, lekker freaky geluid.

Moonchild Sanelly, Phases, uit bij Transgressive.

3. Weltschmerz

Remember Your North Star lijkt wel een aflevering van de serie Insecure. Yaya Bey vraagt zich af waarom zo weinig Afro-Amerikaanse vrouwen de ware liefde vinden. Die welt­schmerz wikkelt ze in fonkelende r&b vol jazzy tonen, nu en dan omzoomd met een tikje reggae, blues of bossanova. Wat een trip.

Yaya Bey, Remember Your North Star, uit bij Big Dada.